افسردگی در ۷:۳۴ دقیقه ی صبح!!

فقط یه نهال می تونه شب تا صبح نخوابیده باشه و برای بار بی نهایتُم فیلم پیشنهاد بی شرمانه رو دیده باشه و الان افسرده و بی حوصله ندونه دلش برای رابرت ردفوردِ دوست داشتنی! بسوزه،برای دمی مور بسوزه یا برای وودی هارلسون... 

  

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

دلم می خواد بعد از غروب برم حافظیه...دستامو بکنم تو جیبم و تمام محوطه رو قدم بزنم...اونقدر که مشامم پر بشه از عطر گل های رنگارنگ و خوشبویی که انگار همیشه اونجا بهت خوش آمد میگن...و مثل همیشه به این فکر کنم که اگه حافظ زنده بود و این جا زندگی می کرد،شب که میشد چه کیفی می کرد از این همه گل و سروهای قدکشیده و درخت و چمن :) 

دلم اون منظره ی متداول رو می خواد : زانوهای بغل شده...چشم های بسته ...اشک های روان... 

و این طوری میشه که میشینی توی ذهنت برای تک تکشون یه داستان دراماتیک یا تراژدیک خلق می کنی... 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

اگه تونستم به موقع برنامه هام رو ردیف کنم شب حتما حافظیه میرم و براتون عکس میذارم این جا....