خوشبختی
زندگی را با همه ی زیبایی اش در آغوش می کشم...خوشبختی
زندگی را با همه ی زیبایی اش در آغوش می کشم...رستگاری در یک بعد از ظهر زمستانی...
الان،یعنی دقیقا ساعت 4:37 دقیقه ی عصر دوشنبه ای که فردایش هم تعطیل است،من دلم تنها و تنها دو گزینه می خواهد:
اول-به یک دوست صمیمی و راحت و زنگ بزنم یا حتی او به من تلفن کند و به این نتیجه برسیم که قرارمان یکساعت و نیم دیگر،در کافی شاپ دنج یک هتل....
یکساعت و نیم هم فرصت خوبی است برای آهسته و دل ای دلی حاضر شدن ه آدمی که اساسا و اخیرا،شدیدا بی حوصله و کند و اسلو موشن شده است.
بعد هم لم دادن در کاناپه ی راحت هتل که معمولا قرمز است و سفارش چای و کیک و یک نوشیدنی خنک!!
و بعد هم حرف زدن ها و از دغدغه و دل آزردگی ها گفتن...گاهی هم سکوت!
و نگاه کردن به مردم حتی!
و در آخر هم،مثلا 2 ساعت بعد، با نهایی کردن برنامه ریزی برای پیاده روی های صبحگاهی یا رفتن به دکتر پوست برای درمان این جوش های عصبی و بی درمان و لعنتی که جایشان مثل لکه قهوه روی پیراهن سفید و فرد و اعلا و آهار خورده ی مردانه می ماند،کمی سبک تر و رها تر از 2 ساعت پیش،از هم جدا شویم و به خانه برگردیم...
دوم،بچه ام را که تازه از خواب بیدار شده،شیرش را خورده،پوشکش عوض شده و حالا سرخوشانه می خندد و بازی می کند و صداهای نامفهوم از خودش در می آورد و آب از گوشه ی دهانش روان است را لباس بپوشانم و در کالسکه اش بگذارم و قدم زنان با هم برویم تا اولین مرکز خرید سرپوشیده....بگذارم که خوب آدم ها را دید بزند و هیجان زده شود...
و در برابر دخترهایی که معمولا با دیدن هر بچه ی شسته رفته و تمیز و مرتب و خندانی ذوق کنان به طرفش می آیند و قربان صدقه اش می روند، لبخند بزنم و بگذارم که حس مادرانه ی بالقوه شان کمی ارضا شود....
بعد هم به کافه ی همانجا برویم و بچه را در صندلی مخصوص به خودش بنشانم و برایش جداگانه بستنی سفارش بدهم و ته دلم غنج برود از این که بچه ام،بچه ای که مال من است،برای خودش صاحب هویت و شخصیت شده و قاشق قاشق بستنی را همراه با قربان صدقه و عشق و غرور مادری در دهانش بگذارم و بابت هر لحظه بودنش از آفریننده اش سپاسگزار شوم....
